Degradacja Ziemi

                  

  Stałe monitorowanie i skanowanie nieba, opracowywanie globalnego programu tworzenia systemów ochrony planety przed zagrożeniami z kosmosu: asteroidami, planetoidami, planetkami, metaloidami - aprobowane i hojnie finansowane, w związku, bardziej lub mniej uświadamianym i wyobrażalnym zagrożeniem.
Katastrofa o trudnych do określenia rozmiarach nie musi szybko nastąpić lub nastąpi w odległym terminie, gdy zawiedzie system wczesnego ostrzegania lub skutecznej obrony.
  W tym czasie mieszkańcy planety przyczyniają się masowo, bezmyślnie do stuprocentowo pewnej, globalnej katastrofy wskutek lawiny katastrof ekologicznych, nieprzerwanie zanieczyszczając atmosferę, wody i lądy, nadmiernie eksploatując zasoby, wysuszając gleby na wiór. Przy optymistycznym założeniu Ziemia stanie się nieprzyjazna ludziom i zwierzętom. Na przypadkowość tej katastrofy absolutnie się nie zanosi, wydaje się być pewną i rychłą. Ewentualne skuteczne zapobieżenie takiej katastrofie, to bez względu na technologię, proces długotrwały, kosztowny i konieczny do przeprowadzenia na ogromnych obszarach globu.

Sukces jest mało prawdopodobny lub będzie niepełny. Bardzo groźna obecna sytuacja wymaga natychmiastowej zmiany świadomości ludzi i pełnej mobilizacji do zaprzestania degradacji środowisk i łączenia wysiłków w przygotowania strategii zahamowania samozniszczenia ludzkości. http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C30020%2Cnawet-90-proc-powierzchni-ladowej-ziemi-moze-ulec-degradacji-do-2050-roku

     Nawoływanie do zbierania odpadów padło na podatny grunt. Dla indywidualnych gospodarstw domowych to niebagatelny wysiłek organizacyjny i kosztowny wkład w segregację. W kraju składowiska śmieci rosną w zaskakującym tempie. Okazuje się, że znacząco wspomagają nas sąsiedzi, a nawet Nigeryjczycy, Australijczycy... Jeśli będą oceniać za efekty zbiórek, możemy niebawem przodować, byle tylko zazdrośnikom nie udało się nam ich spalić! (ironia)
                             Zjawiska naturalne unaoczniają ignorancję, nonszalancję i niefrasobliwość mieszkańców oraz skalę problemu. dotyczącą nie tylko Krajów Trzeciego Świata. Na zdjęciach: plaża Jantar na Mierzei Wiślanej po sztormie na Bałtyku.                                                                                                                     

Ślimaki - anteny sterczą, a one samotne na chacie

  
W dobie błyskawicznego rozwoju telekomunikacji, łączności i komunikacji w ogóle, obserwujemy gigantyczne, niekorzystne zmiany w relacjach międzyludzkich.

280 znaków, co więcej trzeba żeby się wypowiedzieć? Doceniona elokwencja użytkowników, bo Twitter liczbę znaków podwoił.

  Niewiele lat temu reglamentowany telefon przewodowy, telegram, fax, papierowy list lub kartka, fotografia i odwiedziny zapewniały kontakt między ludźmi w relacjach służbowych, rodzinnych i towarzyskich.

Wszystkie z tych form ograniczone w dostępie, obarczone wieloma wadami, czasochłonne i kosztowne. Mimo to komunikacja rozwijała się zadowalająco, życie towarzyskie i rodzinne kwitło.
Z dnia na dzień zaczęły się upowszechniać komputery osobiste (PC) i Internet. Najpierw w zakładach pracy, kawiarenkach internetowych, wreszcie w domach. Nabieraliśmy odwagi, ogłady, umiejętności, by popaść w zachwyt i uzależnienie.

 Początkowo podbijały nasze serca mnożące się komunikatory m.in. Gadu Gadu, Skype, Viber i wiele innych, Poczty e-mailowe, portale społecznościowe (np. NK, Twitter, Facebook, Yahoo, Badoo, WhatsApp, Instagramm, TikTok, Teklegram inne) wraz z czatami, strony internetowe oraz blogi z opcjami komentarzy, rozwój dostępu do internetu, no i rozwijające się równolegle usługi sieci komórkowych.

SMS-y, MMS-y, wiadomości, iMessage oraz połączenia głosowe z opcją wideo rozmów włącznie, urozmaicają nam komunikację.
Wszystko to dzięki postępowi technicznemu i popularności stawało się coraz bardziej dostępne, przyjazne, pomocne i tanie. Szybka i pełna akceptacja a także możliwości zaspokajania wyszukanych potrzeb użytkowników poprzez aplikacje i gadżety, jak również stosowanie nanotechnologii rozpowszechnia urządzenia. Laptopy, notebooki, tablety, smartfony, iPhone wraz z urządzeniami peryferyjnymi, przewinęły się niemalże przez każdy zakład pracy, szkołę, gospodarstwo domowe i indywidualnego użytkownika, czasem już z jednocyfrową granicą wieku..

Mało kto nie miał z tym do czynienia lub teraz nie ma w swoim posiadaniu. Znak czasu, powód do zadowolenia, poczucia nowoczesności, operatywności a nawet komfortu - w przypadku inteligentnego, smart korzystania. Wystarczy podać dane do GPS i zamówić napoje, posiłek czy taksówkę, w każde niemal miejsce, o możliwości uzyskania pomocy nie wspominając.

   

     
Z umiarem bywa różnie. Był czas, gdy topowe było pełne otwarcie. Dane osobowe i fotki - od porodu, całe życie do zachodu. Później in cognito, fikcja, podszywanie się, zmiany wcieleń. Wreszcie niesmak, rozczarowania, nieprzyjemności i świadomość nieodwracalności. Błędy niewiedzy lub młodości. Wiele kont zahibernowanych, komunikatorów nieużywanych lub tylko na czuwaniu, na portalch, blogach drętwota, wyczekiwanie i niepewność.
W tym raju komunikacyjnym zarysowuje się wyraźny kryzys. Komunikatory z milionami użytkowników i kontaktów, milkną, portale społecznościowe tracą dobre opinie, często sieją postrach przed beztroskim użytkowaniem i niosą określone, niepowetowane szkody. Maile zamulają konta pocztowe i wymagają do użytecznego zastosowania maksimum filtracji. Przy nielimitowanych rozmowach i wideo rozmowach, tracą na atrakcyjności  SMS-y i MMS-y a także np Skype, Viber, WhatsApp. Dzięki telewizorom z WiFi Skype ma wątpliwą szansę na powrót do łask, a połączenie telefonu z telewizorem upowszechni wideo rozmowy na różnych platformach.

 

Obserwowany proces wydaje się być naturalny i zgodny z ewolucją techniczną, W czym więc problem, skąd niepokój? Stresują nas, niepokoją, zniechęcają nieprzebrane ilości wiadomości, komunikatów, reklam czyli wywołań, atakujących permanentnie, zewsząd i wszędzie.

 Natłok często doprowadza do zgubienia wagi i sedna. Summa summarum zaczynamy upraszczać i ograniczać kontakty.

Potrzebujemy trochę wyciszenia a wtedy najczęściej jesteśmy obiektem zainteresowania. Stajemy się więc niewidoczni, wyciszamy lub wyłączamy smartfony i zauważamy, że tego nam trzeba było. Po czasie, gdy przesłuchujemy czy przeglądamy skrzynki, sprawdzamy nieodebrane, stwierdzamy, że to paranoja, Nazbierało się zaległości, niekoniecznie miłych, chcianych wiadomości, wypadał by oddzwonić i znowu swój czas trwonić... Zamykamy się powoli, ale trwale... nie mamy sposobu na ten impas. Straciły na tym służbowa non stop dostępność i towarzyska przystępność. Bardzo rzadko i wybiórczo kontaktujemy się z rodziną, bo każdy niemal pod telefonem i chętnie, często by pogadał. Pomimo stosowania ograniczeń telefon stale coś sygnalizuje, przypomina, powiadamia. Serwisy SMS-owe, reklamy, bank, kurier z przesyłką... Wspominamy z nostalgią pogaduszki z sąsiadami,

 

sklepową, listonoszem, rozmowy z budki czy kabiny telefonicznej, widokówki, kartki z życzeniami, piękne listy no i odwiedziny (nie tylko z okazji wesela czy pogrzebu). Teraz nabiera znaczenia tworzenie drzewa genealogicznego, rejestrowanie dziejów rodziny, by jeszcze na jakiś czas zaznaczyć więź. Chociaż młodemu pokoleniu i tak zabraknie na to czasu.  
Więzi rodzinne są mocno zagrożone. W przyszłości by przestrzegać zakazu kazirodztwa będzie trzeba wykonywać badania DNA bo krewni nie będą się znać. Wszystko to w obliczu ewolucji i ogromnego sukcesu komunikacji, tworzy zaawansowany paradoks. Im więcej środków i możliwości tym mniej chęci.      Do tego już doszło.